Een morgenster, zo noemen ze iemand die in de late en vroege uurtjes de straat langsgaat om 'waardevolle' dingen op te duikelen bij het vuil. Een term die stamt uit de negentiende eeuw. Tegenwoordig zijn ook de termen stadsjutter of dumpster diver in zwang. Zelf noem ik me gekscherend straatarcheoloog. Voorzichtig maak ik de door mij gevonden schatten schoon, kalefater ze op en presenteer ze in hun nieuwe glorie. Elk voorwerp vertelt zijn eigen verhaal.
Onderdompelen
Wat in de jaren 80 begon als een goede manier om mijn studentenkamer te meubileren, groeide al gauw uit tot een serieuze vrijetijdsbesteding. En al heb ik er af een toe best wat mee verdient - jaarlijks verkopen we ons overtollig huisraad met Koningsdag), toch was geld nooit mijn belangrijkste drijfveer. Voor mij is het vooral historische interesse. Je dompelt je onder in het leven van vorige generaties.
Tweede leven
Van wat mensen weggooien leer je veel van hoe mensen vroeger leefden, werkten en zich vermaakten. Maar wat en hoe ze iets weggooien, zegt ook heel veel over de mensen nu. Sommigen nemen bijvoorbeeld de moeite om alle weg te gooien boeken eerst een voor een te verscheuren, zodat niemand er meer iets aan heeft - probeer het maar eens, dan weet je hoe zwaar dat gaat. Terwijl anderen hun gelezen boeken een tweede leven gunnen en neerleggen in een van de vele boekenkastjes op straat.
Verslavend
Vuilniszoeken is bijna verslavend. Je weet nooit waar je 's avonds mee thuis komt. De meest bijzondere dingen vinden een plekje in huis. Ik ben vooral geïnteresseerd in oude foto's, brieven en andere egodocumenten. En als hoofdredacteur van Dans Magazine ook alles op het gebied van theater en dans. In archieven en nu online ga ik op zoek naar het verhaal achter mijn vondsten.
Controversieel
Andere morgensterren die ik op straat tegenkom hebben hun eigen motieven en interesses. Sommigen zijn op zoek naar waardevolle spullen die ze via websites als Marktplaats verkopen. Anderen verzamelen papier en oud ijzer om bij opkopers te verzilveren. Ook ken ik iemand die kleding en spullen zoekt om op te sturen naar Afrika.
In andere landen is vuilniszoeken iets heel anders dan hier. In Colombia bijvoorbeeld, waar mijn vrouw vandaan komt, is het ondenkbaar als hobby, maar bittere noodzaak, een manier om te overleven voor de allerarmsten.
In het artikel Morgenster, stadsjutter, straatarcheoloog op de website van het LKCA beschrijft Wim Burggraaf mijn passie treffend: 'Hij combineert de sensatie van het zoeken in de schemering op verlaten straten, met de ‘historische sensatie’: in het gevonden object en zijn geschiedenis wordt het verleden ook echt tastbaar. Verzamelen en verhalen maken komen zo in deze culturele praktijk samen.'
