Vandaag de dag zijn steeds meer mensen bewust bezig met voedsel en de impact daarvan op onze gezondheid, samenleving en het milieu. Ze willen weer weten wat ze eten en waar het vandaan komt. Geen voedsel dat afkomstig is van verre multinationals of dat met pesticiden is behandeld maar het liefst biologisch uit eigen tuin en/of van de boer om de hoek. Fabrieksvoedsel dat vol zit met chemische conserveringsmiddelen en wordt opgesmukt met geur-, kleur- en smaakstoffen laten ze liever links liggen.
Deze ontwikkeling heeft ervoor gezorgd dat er weer belangstelling is ontstaan in hoe onze voorouders met hun voedsel omgingen. Hoe zorgden zij immers voor de komst van de supermarkt ervoor dat er jaarrond eten op tafel stond? Vaak hebben mensen nog wel gezien of gehoord dat bijna iedereen vroeger een grote moestuin had en de kelder vol stond met allerhande flessen, potten en kuipen maar weten ze er verder weinig van af.
Dankzij kennis in boeken, het luisteren naar verhalen van nog levende (groot)ouders, het uitwisselen van ervaringen en veel experimenteren en innoveren is er echter weer een levendige erfgoedgemeenschap ontstaan van mensen die op kleine schaal voedsel conserveren. Ze doen het voor zichzelf en het eigen gezin, voor vrienden en familie maar steeds vaker ook professioneel voor verkoop op markten en in (boerderij)winkels. Zelfs chefs hebben het breed opgepakt waardoor ambachtelijk geconserveerde producten en ingrediënten te vinden zijn op de kaart van vele sterrenrestaurants. Door zelf voedsel te conserveren kun je namelijk eindeloos variëren en heb je de keuze uit veel onbekende of ‘vergeten’ producten die niet standaard in de supermarkt te vinden zijn.
Voedselconservering is immers een gebruik dat teruggaat tot de tijd van de jagers & verzamelaars en constant is doorontwikkeld. Dankzij deze lange geschiedenis is het een breed ambacht dat vele voedingsmiddelen, materialen, technieken, smaken en tradities omvat. Het is daardoor op allerlei manieren verweven met ons leven en onze menselijke cultuur.
