Nederland staat in de internationale muziekwereld bekend als een land met veel beoefenaars van de blaasmuziek. Binnen die blaasmuziek bestaat een orkestvorm die zich kenmerkt door haar bijzondere klank en specifieke instrumenten. De mix van enkel koperen blaasinstrumenten, saxofoons en slagwerk geven de fanfare een unieke status binnen de blaasmuziek.
‘De Fanfare’ is een begrip in stad en (platte)land, zowel binnen als buiten. De succesvolle film Fanfare van Bert Haanstra uit de zestiger jaren herbergt weliswaar veel clichés in zich maar geeft wel de veelkleurigheid en unieke karakter weer.
Het fanfareorkest komt hoofdzakelijk voor in de Benelux, met een paar kleine uitstapjes naar Noord Frankrijk en Zwitserland. Beoefenaars en belangstellenden uit het buitenland zijn zonder uitzondering nieuwsgierig naar de bijzondere klank als gevolg van de instrumentatie en bezetting van de fanfare. Sinds een paar jaar zien we dan ook, mede door Nederlandse invloed, projectorkesten ontstaan in Duitsland, Oostenrijk, Japan, Litouwen en Venezuela.
Vanaf begin negentiende eeuw is de Fanfare vanuit de militaire muziek in burgerverenigingen ontwikkeld tot een orkestvorm die beoefend wordt door gedreven amateurmuzikanten van verschillende generaties en uit alle hoeken van de samenleving.
In Nederland zijn in 2020 ongeveer 750 fanfareorkesten. Bij een gemiddelde van 40 leden per vereniging gaat het dus om meer dan 30.000 muzikanten, die tijdens wekelijkse repetities, de vele optredens en de studie-uren thuis een hobby uitoefenen die hen voor het leven vormt. Deze fanfarecultuur wordt van generatie op generatie doorgegeven en werkt zowel op muzikaal als op sociaal gebied als verbindende factor in haar omgeving. Bij veel evenementen en volksfeesten is de muzikale opluistering door dit orkest een onmisbaar element.
