Al worden koude winterdagen steeds zeldzamer, sleeën is nog steeds een springlevende traditie. Dat is te zien zodra er zelfs maar een klein laagje sneeuw ligt, trekken gretige beoefenaars eropuit om met de slee op pad te gaan.
Sleeën is: het voortrekken van een slee door de sneeuw, of met een slee van een heuvel afgaan. Het is vaak een gedeelde bezigheid: ouders die met hun kinderen gaan sleeën of vrienden onder elkaar. Vaak trekken ouders hun kinderen voort, onderweg naar een heuvel om vanaf te sleeën. Als we kijken naar schilderijen uit de kleine ijstijd (o.a. de 16e en 17e eeuw), zie je op vele afbeeldingen mensen op de slee zitten. Daarmee zie je, dat tijdens de winter, sleeën al eeuwenlang een vorm van recreatie is. Verandering en continuïteit zijn goed zichtbaar: van traditionele houten slee’s tot nieuwe plastic slee’s, soms zelfs met remmen. De kern van sleeën blijft hetzelfde terwijl het materiële aspect verandert.
Sleeën heeft veel aanpassingen doorstaan, van de plastic sleetjes tot een slee die achter een auto wordt gebonden. Willen wij de traditie doorgeven, staan we voor grote aanpassingen. Indoor sleeën in een ijshal? De slee mee op skivakantie? Het zijn manieren om te blijven sleeën wanneer ons klimaat dat niet meer toe laat.
De manier van sleeën dat hier erfgoed is, is die van het spel, zonder dat dieren er voor gespannen zijn om de slee voor te trekken.
