De Zangvogelsport is vanuit Suriname naar Nederland gekomen. Sinds eind jaren ’70 is men bezig met het houden van Surinaamse zangvogels. Begin jaren 80 zijn de eerste wedstrijden (op vereniging niveau) georganiseerd. Sindsdien zijn de wedstrijden, vorm en onderzoek naar de aard van de vogels en wat hen beweegt bestudeerd en is de sport verder geprofessionaliseerd. Alleen in Nederland gekweekte vogels worden bij de wedstrijden ingezet. Wildvang is niet toegestaan.
Indien men wil deelnemen aan een wedstrijd, moet men lid zijn van een vereniging. Op een door wedstrijdleiding bepaalde tijdstip wordt op een afstand van 50 cm twee kooien met in elk een vogel, van het zelfde soort, aan een paal (trot) opgehangen. Deze vogels hebben vervolgens 15 minuten de tijd om zoveel mogelijk tegen elkander op te fluiten. Bij iedere kooi staat een scheidsrechter (scoorder) om het aantal “slagen” te turven. Het gaat er niet om welke vogel het mooiste zingt, de punten zijn te verdienen per “slag”. Elke stukje zang dat gevolgd wordt door een waarneembare onderbreking, levert een punt op. Een zo kort mogelijke zang laten volgen door een korte onderbreking , is dus het beste. De vogel met de meeste slagen is de winnaar.
Vogels hebben net als mensen verschillende karakters. Het is dus de kunst om te achterhalen wat voor karakter je vogel heeft. Met betrekking tot zang/ prestatie kunnen de vogels over het algemeen worden ingedeeld in vijf verschillende groepen van karaktereigenschappen.
In eerste instantie zal niemand je direct kunnen vertellen welke eigenschap van toepassing is op je vogel. Pas na zorgvuldige observatie kan men het karakter van een vogel vaststellen.
Ten gevolge van kweek, levensjaren/ -ervaringen, kan een vogel evolueren tot een andere karaktereigenschap. Ondanks dit leer-/ evolueer proces blijft hij zijn basis mentaliteit behouden. Er zijn een 5-tal karaktereigenschappen te herkennen bij de Surinaamse Vogels.
Volgens de legende en geschriften stamt de oorspronkelijke vorm van deze sport uit de Han Dynasty (220 BC – 26 AD). In de Ming Dynasty (1368 – 1644) is deze verder ontwikkeld.
In beginsel ging het om gevechten, wedstrijden en weddenschappen met grotere vogelsoorten, zoals hanen, kippen, etc. In verschillende landen is deze vorm van nog zeer actief.
Omdat de keizer in de Ming Dynasty gek was op de zang van de nachtegaal, hebben de keizerlijke boswachters de opdracht gehad, om nachtegalen te vangen en deze te laten fluiten in de tuinen van het paleis. Zo werden er technieken en gedragingen bestudeerd en ontwikkeld, om vogels op gezette tijden te laten fluiten/ zingen.
Door de migratiestromen van Chinezen en Javanen heeft deze elitaire activiteit van het laten fluiten/ zingen van vogels zich ook in Suriname genesteld. Echter in Suriname ontdekten men dat er een andere vogelsoorten beter geschikt waren om “op commando” te laten fluiten, namelijk de Twa twa, Picolet, Rowtie en Gelebek.
