Allerzielen

De gemeenschap van allerzielenvierders wordt in strikte zin gevormd door alle nabestaanden die op of rond 2 november de begraafplaatsen bezoeken en de graven van hun geliefde overledenen komen verzorgen. Kerken en begraafplaatsen voeren een actief uitnodigingsbeleid. Bij de organisatie worden vaak kunstenaars of ritueelbegeleiders betrokken. De Terebinth, de vereniging die zich inzet voor de funeraire cultuur in Nederland, en het Nederlands Uitvaartmuseum Tot Zover zetten zich in om Allerzielen te behouden voor de toekomst.

Allerzielen werd gevierd in heel christelijk Europa. Toen nog stond het zielenheil van de overledenen centraal, die hun zonden moesten uitboeten in het vagevuur. Allerzielen werd toen dus nog niet op de begraafplaats gevierd en het ging toen niet in eerste instantie om nabestaanden en hun verdriet, zoals tegenwoordig. Het gebruik schijnt ontstaan te zijn in het benedictijner klooster van Cluny in Frankrijk, aan het eind van de tiende eeuw. Ergens in de negentiende eeuw ontstond het gebruik om Allerzielen ook op de begraafplaatsen te vieren. Vanaf 1829 werd het verboden om mensen in kerken te begraven. In de loop van de negentiende eeuw kwam ook het gebruik in zwang om de graven te markeren met een persoonlijk grafmonument, ter herdenking aan de overledenen. Voor de nabestaanden werd het een plek om de nagedachtenis aan deze overledene te vieren. Het verzorgen van de graven op Allerzielen was algemeen gebruik in katholieke streken en op katholieke begraafplaatsen. Het is pas vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw dat ook steeds meer algemene begraafplaatsen activiteiten zijn gaan organiseren, zoals herinneringsconcerten.